Kişisel Sayfası
07.06.2019
Sabah erkenden uyanıyorum, bahçenin esintisinde hamağa uzanıp Loorena McKennitt’in Endülüs ezgilerini dinlemeye başlıyorum, bir saat sonra başlayacak kahvaltı servisi ve yağmur. Okumaya devam et “Mağrib Günlükleri II – Şevşavin, Fes”
05.10.2018
Hayatımda rastlantı sayılamayacak kadar çok seyahat var; kendiliğinden çıkagelen, hiç hesapta olmayan ama daima yola çıkaran, gittikçe babama benziyorum. Yolda ölmekten korktuğumu biliyorum, yine de yol oluyorum. Toprak, tapmak için hâlâ çok değersiz. İnsan, bunu medeniyetin tarihi boyunca pek çok kez ispat etti. Bu yüzden hiçbir sığınağım yok dünyayla ilgili. Çünkü yolda olunca, ait olma hissi kayboluyor, hiçbir şey hissetmiyorum; belki buraya da uyum sağlarım, belki buraya da… Okumaya devam et “Tromsø Günlüğü 1”
Ali Ayçil dizelerini daima akraba bulurum, ilk kez okuduğumu düşünmem bile, denemelerinde de bundan farklı düşünmedim. Benzer şeyleri gözlemliyor, kıvanç duyuyor, burukluğunu yaşıyor, yanı başımda konuştuğunu duyuyorum. Örneğin, onu çaresiz bırakan ölüm, işte hepimizin ortasında çırılçıplak ve yapayalnız. Alışkanlıklarımız, korktuklarımız ve hakkında konuştuğu şeylerin hiçbiri bizden uzak değil. İletişim kurma biçimi de bize uzak değil, bir yaralının yakını gibi. Ama kesinlikle sesini yükseltmiyor, olanca dirayetiyle sabrediyor. O, bunu kişisel kaosu olarak adlandırıyor. Okumaya devam et “Bir Japon Ölürken Konuşmalar”
Bir Slam Şiir Kesiti
Suriyeli aktivist ve şair Amal Kassir, Denver’da kendisine yeni cesur sesler arasında Grand Slam ödülünü getirecek Suriye isimli şiiri yaşıyordu sahnede:
“Kucağımda bir zamanlar aileme ait kollar bacaklar,
Gırtlağım çalınmış, kanım çığlık çığlığa
Yedi nesil işkence altında,
Rabbim Azrail’i yolla ki ruhları korusun ve yaşayanlar bir şeyin ilahisini duysun,
Biliyorum burada halkım, göremesem de onları kulağımda sesleriyle
Hep bir ağızdan çıkıyor sesimiz
İçimde kurt gibi aç bir diktatör dolanıyor…”[1] Okumaya devam et “Şiirde Amerikan Kültürü: Poetry Slam”
Öndeyiş
“Bu dünya ayılacak.”
Nefretle sarhoş olan dünyanın bir iç kurtarıcısı. “Balık, suyun hâkimi olmayı başarabilecek midir?” diye de sormayı ihmal etmedi. Aliya, bunun cevabını biliyor aslında.
Romalılar bilmiyordu. Şüphesiz adaleti de Romalılar icat etmedi. Ama bir şekilde hukuk adını verdiğimiz normlar destesinin adalete hizmet etmesi gerektiğini düşündük. Romalılar bugüne de şeklini veren kanunlar yaptı. İnsanlar düzelmedi. Çünkü bir öze dayandırmamıştık. Okumaya devam et “Aliya: Savaş ve Adalet”
Hece Dergisi’nin artık gelenekselleşen şair oturumlarının 4.sü bu yıl yapıldı. Hayriye Ünal’ın konukları bu oturumda Ahmet Sezikli, Cengizhan Genç, Hamza Günerigök, Hasan Özlen, Melike Kılıç, Süleyman Sabri Genç ve Hasan Bozdaş. Şair şair olunca ne değişir dünyada dedik, şiir konuştuk, dünyayı kurtardık, ya da kurtaramayacağımızı anlayınca şiir konuşmaya devam ettik.
Sonrasında Ömer Faruk Ergezen bizleri nezaketiyle ağırladı, Rasim Özdenören’le aynı masayı paylaştık. Nuri Pakdil’i de ziyaret ederek seremoniyi tamamlamış olduk.
Genç şair oturumlarını önemsiyoruz, çünkü çağdaşlarımızı tanıyoruz.
4. Genç Şair Oturumu’nu, Hece Dergisi’nin Kasım sayısında bulacaksınız, bir şiirimle birlikte. İhmal etmeyin.
İstifçilik yani compulsive hoarding, kontrollü veya kontrolsüz biriktirme, efemera veya dispozofobi veya messie sendromu, sanat veya sefalet. İstifçi her zaman bir koleksiyoner olmayabilir. Bir koleksiyoner de daima sanatsal değeri olan gereçleri biriktirmeyebilir. Bir koleksiyoner pekâlâ Diyojen olabilir. Okumaya devam et “Diyojen’in Yalnızlık Sendromundan İstifçiliğe”
Parodi etimolojik, tarihi ve sosyolojik perspektifleri de yansıtarak, daha önceye ait bir metnin başka bir metinle nihai olarak komik etkisi yaratacak biçimde uyumsuz bir çerçeveye konması olarak tanımlanabilir. Parodiye konu metin bir tez, yazarın yaklaşımı ise bir antitez olarak sentez neticesi verir.[1] Okumaya devam et “Batı Sanatında Kısa Bir Parodi Önizlemesi”
İran’ın Yeni Şiir Hareketi İçerisinde Sepehri ve Çağdaşları
Farsça, şüphesiz bir medeniyet ve eşsiz bir edebiyat dilidir. Bu dil, Ortadoğu’nun sihirli şiirlerinin annesi olmuş, şiir toplumu doğurmuştur. Sohrab Sepehri de bu toplumun sesi gür çocuklarından biridir.
Şiirin, Platon’un deyimiyle dizginlenmesi gereken duyguları haykırdığı, bu yorum ile dışa vurulan eserlerin bir yangının ürünü olduğu düşünülürse, Sepehri bu yangından iki farklı yolla kurtulmuştur: yazarak ve çizerek. Sepehri, şiiri yazmakla kalmamış, şiirinin resmini de yaparak bugün iki farklı sanat türündeki başarılarıyla anılagelmiştir. Snnonides’in şu sözü, şairin her iki uğraşının da aynı olduğunun kanıtı gibidir: “Resim sessiz bir şiir, şiir konuşan bir resimdir.” Okumaya devam et “Modern Mistik Dokunuşun Hasta Şairi: Sohrab Sepehri”
HASAN BOZDAŞ 